Een fotootje hier, een ferme uitspraak daar. In deze tijd lijkt het haast normaal om alles maar via Facebook, Instagram, Twitter of je eigen blog te delen. Ook ik doe dat natuurlijk in dergelijke mate, maar ik ben me wel degelijk bewust van mijn privéleven en deel (bij lange na) niet alles via internet. Waarom wel en waarom niet? Ik vertel het je!
Ik merk dat de grens tussen privé en social media/blogs vervaagd. Er worden vlogs online gezet waarin je een hele dag met iemand mee kunt kijken en de meest intieme momenten worden via Instagram gedeeld zoals een ziekenhuisbezoek, de eerste echo van je kindje of het uurtje waarin je helemaal bezweet en hijgend op de foto staat bij je wekelijkse sportschooluurtje. Waar trek je een grens?
Dat is natuurlijk een hele persoonlijke kwestie. De één zet met gemak alle privémomentjes online en een ander blogt liever anoniem. Ik merk zelf dat ik niet veel privésituaties durf en wil delen op mijn blog en social media kanalen. Ik ben in de loop der tijd wel opener geworden, maar alsnog is het maar een fractie van mijn leven. Ik deel wat ik belangrijk vind, wat onderdeel is van mijn leven, maar wat niet teveel details weggeeft. Ik laat het liever in het midden. Zelf vind ik het hartstikke leuk om mee te kijken met iemands leven, dat is denk ik voor velen zo! Het gekke is alleen dat ik het zelf niet zo gauw zou doen. Klinkt tegenstrijdig niet?
Ik blog over beauty, fashion en lifetyle, maar ook persoonlijke artikelen ben ik er bij gaan schrijven. Ik merk dat het fijn is om sommige momenten te delen, maar ook om andere mensen te inspireren of te kunnen steunen in soortgelijke situaties. Ik heb bijvoorbeeld uitgebreid over mijn chronische ziekte verteld, maar dat heeft echt dik twee jaar geduurd voordat ik daar überhaupt iets over wilde schrijven op mijn blog. Het is zo ontzettend persoonlijk en daarom super eng om online te zetten. Je stelt je kwetsbaar op en iedereen kan met je meelezen.
Die kennis weerhoudt mij er dan ook van om alles maar te delen via mijn blog en social media. Het keert altijd terug en je bent no matter what terug te vinden. Dat ik over mijn ziekte schreef, heeft misschien wel lang geduurd, maar wat mij over de grens trok, was dat er veel vrouwen zouden zijn die er iets aan zouden hebben. Dat is wat voor mij telt op zo’n moment. Het artikel is zo ontzettend goed bekeken, dat is niet normaal meer. Dat ik honderden berichtjes heb ontvangen over vrouwen die zich er in herkennen en dat er zelfs vrouwen naar aanleiding van mijn artikel naar de dokter gaan, is voor mij reden genoeg om die privé-informatie te delen. Dan zet ik mijn kwetsbaarheid toch maar even opzij!
Waar bij mij echt een grens ligt, zijn mijn kinderen. Ik schrijf af en toe over ze, maar deel nooit foto’s van mijn schatjes. Ik ben mijn blog begonnen voor mezelf en dat is mijn keuze. Maar mijn kinderen zijn zo ontzettend belangrijk voor me en zijn nog zo kwetsbaar, dat ik ze niet aan het wereld wijde web wil blootstellen. Wie weet hoe ze er later over zouden denken dat ze met regelmaat op internet zijn gezet en laat ik het nog niet eens hebben over het kopiëren en opslaan van foto’s door bezoekers. Ik zou niet willen dat er een foto van mijn kinderen bij iemand op een computer opgeslagen staat, die ik niet ken! Daarnaast heb ik al eens ervaren dat er van foto’s misbruik gemaakt kan worden. Zoals ik al eerder vertelde, zijn er een tijdje terug ongevraagd (beauty)foto’s van mij gebruikt op een andere blog zonder toestemming. Ik wil gewoon niet dat die lieve koppies van mijn kids ergens ‘rondzwerven’. Dat ik erop sta oké, maar mijn kinderen wil ik niet op internet hebben. Ik heb ze zelfs niet op mijn persoonlijke Facebookaccount staan!
Nu is het niet zo dat ik geen enkele privé-informatie deel. Het leven heeft ups en downs en die wil ik tot op zekere hoogte delen. Maar mijn blog is geen afspiegeling van mijn echte, daadwerkelijke leven. Het is een uitlaatklep met af en toe persoonlijke verhalen waar ik van hoop dat anderen het interessant vinden om te lezen of waar ze iets aan kunnen hebben. Ik wil niemand benadelen met wat ik deel op internet en ben en blijf me daar heel bewust van.
Dit artikel heb ik absoluut niet geschreven om een oordeel te vellen over mensen die dit wel doen. Ik vind dat iedereen zelf moet weten wat hij of zij deelt via alle genoemde kanalen! Dat is de keuze van diegene en heb daar helemaal geen problemen mee. Ik vind het zelfs erg leuk om met iemand zijn (privé)leven mee te koekeloeren :). Ik denk dat het vooral heel belangrijk is hoe je jezelf er bij voelt. Ik hou er zelf in ieder geval rekening mee dat ik er nooit spijt van moet gaan krijgen en keil pas een persoonlijk artikel online als ik hem meerdere keren gelezen heb. Soms gaan er een paar dagen overheen, maar soms zelf weken voordat zo’n artikel online gaat. Ik weet dan in ieder geval zeker dat ik er bewust over na gedacht heb!
Er zit niet echt een conclusie aan mijn verhaal, maar het was gewoon iets waar ik over na dacht. Het voelt haast alsof ik de enige ben die privacy op internet heel belangrijk vindt. Zijn er ook mensen die net zoals ik haar kinderen zelfs niet op Facebook zet? Ik ben heel benieuwd waar jullie de grens trekken!
Leave a Reply