Hoe ziet vriendschap eruit als je chronisch ziek bent?

Home » Hoe ziet vriendschap eruit als je chronisch ziek bent?

IMG_2529

Als je mijn blog al langer volgt, dan weet je waarschijnlijk dat ik chronisch ziek ben. In het kort komt het er op neer dat ik op mijn 24ste te horen kreeg dat ik endometriose heb en sinds die tijd is mijn leven behoorlijk veranderd. Natuurlijk waren mijn klachten/symptomen in die tijd op zijn hoogtepunt en lag ik vaak in de lappenmand. Op zo’n moment ben je afhankelijk van de mensen die begrip voor je hebben en je steunen in deze periode. Maar kan vriendschap een chronische ziekte aan? Blijven je huidige vrienden altijd je vrienden? Daar kun je behoorlijk veel vraagtekens bij zetten, want voor iedereen is dat weer anders. Ik kan je zeggen dat ik vriendschappen ben verloren, maar ik heb er ook nieuwe bij. Waar het op stuk liep? Ik vertel er meer over!

De vriendschappen die ik voor de diagnose endometriose had, waren goed. Mensen waar ik veel mee kon delen, mee ging stappen, leuke dingen deed, maar ook een traan kon laten. Het was goed en ik voelde me erg fijn met de mensen om mij heen.

Toen ik op mijn 24ste zodanig ziek werd, veranderde mijn leven natuurlijk enorm. Ik kon mijn huis niet meer uit, was niet meer in staat om te werken, kon zelf geen boodschappen doen of überhaupt ergens heen gaan. Het was een periode waarin mijn actieve leven van wekelijks salsadansen en een 32-urige werkweek verleden tijd was. Ik onderging meerdere operaties en slikte en spoot verscheidene medicijnen om de endometriose onder controle te krijgen. Helaas…het was niet zaligmakend en ik moest een proces in waarin ik mezelf ging accepteren, met alle grenzen van dien. Ik voelde me geen deel meer van de maatschappij, ik werkte immers niet meer en ook mijn sociale leven lag op een gat. Ik kon er niet aan mee doen omdat mijn lichaam dat niet aankon, hoe graag ik ook wilde!

Juist in zo’n moeilijke periode is het erg belangrijk en fijn als je in een liefdevolle omgeving zit en mensen om je heen hebt die er voor je zijn. Ik mag me dan ook heel gelukkig prijzen met een fantastische vriend en ouders die me no matter what steunen. Zonder deze mensen zou het leven verdraaide moeilijk zijn geweest en dat meen ik oprecht.

Het klinkt misschien een beetje sneu, maar qua vriendschap heb ik één goede vriendin gehad die me er door heen sleepte. Ze steunde me, was heel attent en met haar kon ik over alles praten waar ik zo mee zat. Het was geen makkelijke periode en ik heb veel te verwerken gehad. Een luisterend oor en iemand die je steunt is dan zo ontzettend fijn. Natuurlijk was ik er ook voor haar als het niet lekker ging. Een vriendschap moet in balans zijn en het moet van twee kanten komen. Als het alleen maar om één iemand gaat in de vriendschap dan werkt het niet. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het natuurlijk niet alleen maar om mij draait, maar als het met één van twee niet goed gaat, is vriendschap iets natuurlijks en ben je er voor elkaar.

Helaas heb ik ook een vriendin los moeten laten. Ik merkte dat sommige vriendschappen niet opgewassen waren tegen een grote portie leed. Dit had ik helemaal verkeerd ingeschat en bleek het achteraf dus toch geen echte vriendin te zijn. Voor haar was het belangrijker dat je het leuk met elkaar had en ze had geen zin in ‘gedoe’. Dat is best even moeilijk als je in zo’n kwetsbare periode zit.

Nu ben je misschien benieuwd naar de details en dat wil ik best even toelichten:

Een vriend van me liet bijvoorbeeld niets meer horen na een grote operatie. Pas na een paar maanden belde hij weer op en vroeg nonchalant hoe het ging. En niet eens over de operatie…Wat mij vooral opviel, is dat mensen niet durven te vragen hoe het echt met je gaat. Natuurlijk mag je me vragen hoe het gaat en dan antwoord ik altijd ‘goed’. Maar als je dieper doorvraagt, gaat het misschien helemaal niet zo goed als je denkt.

Ik heb één goede vriendin (die ik al mijn hele leven heb gekend) op een andere manier leren kennen dan ik had verwacht. Zo belde ik haar een keer in nood toen ik een paar dagen thuis was na een grote operatie. Ik had zoveel pijn bij iedere beweging, dat ik op advies van het ziekenhuis naar de eerste hulp moest. Omdat wij toen nog geen auto hadden, belde we haar op of ze ons naar het ziekenhuis kon brengen omdat ik heel veel pijn had bij mijn operatiewond (later bleek dit om een inwendige ontsteking te gaan en werd ik opnieuw opgenomen). Zij had een auto en woonde niet heel ver van mij vandaan. Ze antwoorde nonchalant dat ze niet kon helpen omdat ze naar een feestje ging en geen tijd had om een ritje naar het ziekenhuis te rijden. Ik kon wel een taxi bellen volgens haar…

Ik moet zeggen dat ik tegenwoordig best wel een beetje onzeker ben voor nieuwe vriendschappen, terwijl ik zo van lol maken en goede gesprekken houd. Er komt namelijk een moment waarop je moet vertellen dat je chronisch ziek bent en wat vinden ze daar dan van? Mijn ziekte voelt vaak als een ongewenste gast die op mijn schouder zit en die het feestje komt verstoren. Wat vinden ze ervan dat ik geen garantie kan geven op afspraken die we hebben? Dat ik met enige regelmaat zo ziek ben dat ik de afspraak wéér moet verzetten omdat ik pijn heb? Dat ik een ander leven leid dan een gemiddeld iemand? Terwijl ik zo opknap van leuke afspraken!

Gelukkig heb ik inmiddels weer leuke mensen ontmoet die weten dat ik ziek ben en dat ook accepteren als ik een keer de afspraak niet na kan komen. Wat betekent dat veel voor mij! Het begrip dat het niet altijd gaat of gewoon de draad weer oppakken als je elkaar een tijdje niet hebt gezien. Ik vind dat goud waard. Ik wil absoluut geen zielig vogeltje zijn, maar ik heb wel zo mijn beperkingen die ik zelf heb geprobeerd te accepteren.

Ik ben zo blij dat ik nu weer fijne mensen om me heen heb die accepteren hoe ik ben en het niet als een nadeel zien dat ik chronisch ziek ben. Ik hoop in ieder geval veel meer te zijn dan dat!

Wat vind jij belangrijk in een vriendschap?

handwritten-liefs-liset

Leave a Reply

Your email address will not be published.